چند گروه شده بودیم و هر روز یک گروه آتش به اختیار میرفتیم بازار تهران برای تبلیغ، آرمان بر خلاف بقیه طلبهها، هر روز میآمد. انگار که کار و زندگیاش را تعطیل کرده باشد.
برای انتخابات. آن روز جمعیت زیادی دور آرمان جمع شده بودند. هم خوب حرف میزد، هم تحلیل داشت. به همین راحتیها هم عصبانی نمیشد. وسط بحث جوانی از کوره در رفت.
شروع کرد به بد و بیراه گفتن:«شما هم همتون جیره خورید. جمع کنید این بساط رو. چقدر بهتون دادن؟»
آرمان با لبخند دست جوان را گرفت و کنار کشید، یک لیوان چای برایش ریخت و گفت «اینطوری که شما میگی نیست. این چایی رو هم با پول خودمون گرفتیم، اگه داد و بیداد نمیکنی بیا با هم حرف بزن.»
رفتند و نشستند روی سکویی که همان نزدیکی بود. چیزی نگذشت که صدای خنده شان بلند شد. آن جوان صورت آرمان را بوسید، عذرخواهی کرد و رفت.
