شجاعت و فداکاری امیرالمؤمنین(ع) در راه بصیرت بخشی به مردم
مقام معظم رهبری: زندگی امیرالمؤمنین(ع) سر تا پا درس است. آن چیزی که در میان رفتار های امیرالمؤمنین(ع) انسان مشاهده می کند و برترینِ این خصوصیات برای امروز ماست، مسئله‌ی بصیرت بخشی و بصیرت دهی به کسانی است که نیاز به بصیرت دارند؛ یعنی روشن کردن فضا.
در همۀ ادوار، این شجاعت بی پایان، این فداکاری عظیم، در خدمت آگاه کردن مردم، عمق دادن به اندیشۀ مردم و ایمان مردم به کار رفته است. ۱۳۸۹/۴/۰۵
چگونه «محبت مان به امام زمان (عج)» را افزایش دهیم؟
خواندن داستان ها و جزئیات زندگی ائمه (ع)، محبت ما به آنها را افزایش می دهد. اما از امام زمان (عج) که همیشه غائب بوده اند، مطالب زیادی نقل نشده. در عوض، باید از قدرت «تفکر» بیشتر استفاده کنیم! مثلاً بیایید کمی در مورد میزان علاقۀ امام زمان (عج) به خودمان «فکر» کنیم. چرا حضرت پروندۀ ما را به صورت هفتگی مرور می‌کنند؟ از سرِ کنجکاوی؟ یا از سرِ علاقه، و مانند پدر و مادر مهربانی که وضعیت تحصیلی فرزندش برایش مهم است؟ از کنار این موضوع به سادگی عبور نکنیم، در موردش تأمل کنیم. این تفکر اگر برایش وقت بگذاریم ما را متحول میکند و علاقۀ ما به آن حضرت را افزایش می‌دهد.
مقام معظم رهبری :
در خصوصیات امیر المؤمنین (ع) آنهایی که چشمگیرتر است، در درجه اول عدالت آن بزرگوار است؛ آن عدالت بی اغماض و گسترده و بدون هیچ ملاحظه؛ این عدالت عجیب و غریب که انسان واقعاً از شنیدن موارد این عدالت حیرت میکند.
رهبر انقلاب: امیرالمؤمنین نام مردم را میآورد، اما به معنای حقیقی کلمه طرفدار مردم و ضعفا بود. توجه به ضعفا، قدرت و قاطعیت در مقابل زورگویان و ناحقطلبان و بهرهمندی کم از منابع اموال عمومی، خصوصیات دیگر امیرالمؤمنین است.
فاطمه (س) مشتی خرمای خوشبو که از حوریان بهشتی گرفته است را به سلمان می‌دهد و می‌گوید: « این خرمای بهشتی از درختی است که برای یکی از دعاهای من آفریده شده. آن دعا را از پدرم آموختم. بر خواندن آن مداومت کن که برای رفع تب و دوری از غضب خدا به کار می‌رود. آن دعا این است: « بسم الله النور بسم الله نور النور بسم الله نور علی نور ...»
یا « ابالحسن! »...
علی (ع) برمی‌گردد تا ببیند فاطمه (س) چرا صدایش کرده است. آداب زندگی را از پدر آموخته و می‌داند اگر بنا باشد بقیه به همسرش احترام بگذارند خودش باید آغازگر آن باشد. همیشه علی (ع) را به رسم عرب، برای احترام با کنیه‌اش صدا می‌زند.
فاطمه (س) به سختی چشمانش را باز میکند. درد سراسر بدنش را گرفته. خانه هنوز پر از دود است و فضه با چشمان گریان بالای سرش نشسته است. قبل از اینکه سراغی از حسن (ع) و حسین (ع) بگیرد، حتی قبل از اینکه برای محسن سوگواری کند؛ نام امامش را صدا می‌زند. سراغ از علی (ع) مظلوم می‌گیرد و وقتی و وقتی خبردار می‌شود که او را به مسجد برده اند، تمامی درد و رنج‌هایش را از یاد می‌برد و بی درنگ به سمت مسجد می‌رود، تهدید فاطمه (س) در مسجد، جان علی (ع) را نجات می‌دهد. جان امام زمانش را.
مسابقه خطاطی بین پسرها برگزار شده است. داور مسابقه هم مادر است. مادر حواسش هست که پسر کوچک نباید احساس ضعف کند و پسر بزرگ هم نباید غرورش بشکند. گردنبندش را از گردن باز میکند و مهره‌های آن را روی زمین می‌ریزد. به پسرها می‌گوید هر کدام مهره بیشتری جمع کند او برنده مسابقه خطاطی است. حالا دیگر مجبور نیست از بین پسرها یکی را انتخاب کند.
جنگ احزاب است و مدینه در محاصره، بانو برای بچه‌هایش نان تازه پخته، دلش نمی‌آید بدون رسول خدا (ص) نان را بخورند، برای همین به خط مقدم جبهه، پیش پدر می‌رود. پدر با صدایی خسته می‌گوید: «این اولین غذایی است که بعد از سه روز می‌خورم.»
فاطمه (س) زمان ناخوشی پدر، بیش از همه گریه می‌کرد، تا اینکه پدر به او گفت: « تو اولین کسی هستی که در بهشت به من ملحق می‌شوی. » با این جمله آرامش به جان فاطمه (س) نشست و لبخند زد. دردانه پیامبر (ص) بعد از رحلت پدر، یک دریا اشک ریخت و مردم به جای آرام کردن او، شکایت کردند که یا شب گریه کن یا روز. از آن به بعد و بانو به بقیع می‌رفت و گریه می‌کرد.
