فاطمه (س) مشتی خرمای خوشبو که از حوریان بهشتی گرفته است را به سلمان می‌دهد و می‌گوید: « این خرمای بهشتی از درختی است که برای یکی از دعاهای من آفریده شده. آن دعا را از پدرم آموختم. بر خواندن آن مداومت کن که برای رفع تب و دوری از غضب خدا به کار می‌رود. آن دعا این است: « بسم الله النور بسم الله نور النور بسم الله نور علی نور ...»
یا « ابالحسن! »...
علی (ع) برمی‌گردد تا ببیند فاطمه (س) چرا صدایش کرده است. آداب زندگی را از پدر آموخته و می‌داند اگر بنا باشد بقیه به همسرش احترام بگذارند خودش باید آغازگر آن باشد. همیشه علی (ع) را به رسم عرب، برای احترام با کنیه‌اش صدا می‌زند.
فاطمه (س) به سختی چشمانش را باز می‌کند. درد سراسر بدنش را گرفته. خانه هنوز پر از دود است و فضه با چشمان گریان بالای سرش نشسته است. قبل از اینکه سراغی از حسن (ع) و حسین (ع) بگیرد، حتی قبل از اینکه برای محسن سوگواری کند؛ نام امامش را صدا می‌زند. سراغ از علی (ع) مظلوم می‌گیرد و وقتی و وقتی خبردار می‌شود که او را به مسجد برده اند، تمامی درد و رنج‌هایش را از یاد می‌برد و بی درنگ به سمت مسجد می‌رود، تهدید فاطمه (س) در مسجد، جان علی (ع) را نجات می‌دهد. جان امام زمانش را.
مسابقه خطاطی بین پسرها برگزار شده است. داور مسابقه هم مادر است. مادر حواسش هست که پسر کوچک نباید احساس ضعف کند و پسر بزرگ هم نباید غرورش بشکند. گردنبندش را از گردن باز می‌کند و مهره‌های آن را روی زمین می‌ریزد. به پسرها می‌گوید هر کدام مهره بیشتری جمع کند او برنده مسابقه خطاطی است. حالا دیگر مجبور نیست از بین پسرها یکی را انتخاب کند.
